Ανανεώσιμη Aνάπτυξη – Sustainable Development
Κύκλος πρακτικών σεμιναρίων
#1 Σπίτι και ενέργεια
*βιοκλιματικα σπιτια
*κατανάλωση και εξοικονόμηση ενέργειας
Tρίτη
1 Αυγούστου
στις 9.00μ.μ.
εξοικονόμηση ενέργειας
Βελτίωσε τις γνώσεις σου
Μάθε έξυπνες πρακτικές συμβουλές
για το σπίτι σου και εξοικονόμησε χρήματα
#ΠαλιόΜεταξουργείο
Κ.Παλαιολόγου 29-31
Σπάρτη
Με τον
Κυριάκο Τσελέκη
MSc in Sustainable Development
συμμετοχή 10 ευρώ, πληροφορίες στο 6945777699
Η Αφροδίτη Ψαρρά PhD, (Αθήνα 1982) είναι μια multidisciplinary artist (καλλιτέχνις που δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς και ασχολείται με ηλεκτρονικά υφάσματα, DIY ηλεκτρονικά συστήματα (τύπου φτιάξτο μόνος σου) και τον ήχο. Η Αφροδίτη γυρίζει τον κόσμο πραγματοποιώντας εκθέσεις και πρωτοποριακά εργαστήρια. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν τα εργαστήρια της σε προγράμματα της Στέγης Γραμμάτων Τεχνών-Ίδρυμα Ωνάση, Αθήνα. Στις
16&17 Ιανουαρίου θα πραγματοποιήσει 1 διήμερο εργαστήρι για παιδιά στη Σπάρτη. Yes, kids love technology & art!
Σ’ αυτό το εργαστήρι πρακτικού χαρακτήρα θα εξερευνήσουμε τα ηλεκτρονικά κυκλώματα και τον ηλεκτρομαγνητισμό μέσα από κατασκευές με χαρτί. Θα πειραματιστούμε με αγώγιμα υλικά όπως η χαλκοταινία και το πηνιόσυρμα και εξαρτήματα όπως μαγνήτες, LEDs, buzzers και αντιστάσεις, και θα δημιουργήσουμε αυτοσχέδια ηχειάκια, διακόπτες και φωτεινές κατασκευές. Οι συμμετέχοντες θα δουλέψουν σε ομάδες και συνεργατικά θα δημιουργήσουν πρωτότυπα αντικείμενα, κατασκευές, ζωγραφιές και κολάζ που συνδυάζουν την χειροτεχνία με την τεχνολογία.
Σε ποιους απευθύνεται: Παιδιά ηλικίας 8-12 ετών
Διάρκεια: 6 ώρες (2 μαθήματα των 3 ωρών)
Ημερομηνίες και ώρες διεξαγωγής:
Σάββατο 16/1 11:00-14:00
Κυριακή 17/1 11:00-14:00
Κόστος συμμετοχής: 30 euros
Για 2 αδερφάκια η τιμή είναι 55 ευρώ.
Χώρος: “Μεταξουργείο”, Κ.Παλαιολόγου 29-31*
Η Αίτηση συμμετοχής είναι απαραίτητη, θα την βρείτε πατώντας εδώ.
ή τηλεφωνικά στο 6987498643
Περισσότερες πληροφορίες το καλλιτεχνικό και εκπαιδευτικό έργο της Αφροδίτης Ψαρρά:
στο vimeo https://vimeo.com/129201501
activateyourparticipation@gmail.com
*ο χώρος μπορεί και να αλλάξει
Η Αφροδίτη Ψαρρά PhD, (Αθήνα 1982) είναι μια multidisciplinary artist (καλλιτέχνις που δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς και ασχολείται με ηλεκτρονικά υφάσματα, DIY ηλεκτρονικά συστήματα (τύπου φτιάξτο μόνος σου) και τον ήχο. Η Αφροδίτη γυρίζει τον κόσμο πραγματοποιώντας εκθέσεις και πρωτοποριακά εργαστήρια. Στις
16&17 Ιανουαρίου θα σταματήσει για λίγο στη Σπάρτη. Don´t miss the chance!
Το εργαστήριο E–textiles and Wearable Τechnology έχει ως σκοπό να εισάγει τους συμμετέχοντες στον κόσμο των ηλεκτρονικών υφασμάτων και της φορέσιμης τεχνολογίας μέσα από την χρήση αγώγιμων νημάτων και έξυπνων υλικών και θα τους εισάγει στον δημιουργικό προγραμματισμό και τα αυτοσχέδια ηλεκτρονικά με Arduino. Μέσα από τον πειραματισμό με τεχνικές και υλικά οι συμμετέχοντες θα κατασκευάσουν διαδραστικά πρωτότυπα που δημιουργούν ηχητική, οπτική και απτική ανάδραση ανάμεσα στο σώμα τους, το περιβάλλον και την διάδραση με άλλους. Μέσα από μεθοδολογίες DIY (Do It Yourself), DIWO (Do It With Others) και τεχνολογίες ανοικτού κώδικα οι συμμετέχοντες θα κατασκευάσουν αυτοσχέδια ηλεκτρονικά κυκλώματα που μπορούν να φορεθούν και θα εξερευνήσουν την χρήση του σώματος ως μέσο διεπαφής ελέγχου.
Σε ποιους απευθύνεται: Άτομα ηλικίας 16-99 ετών
Η γνώση ηλεκτρονικών, προγραμματισμού ή κοπτοραπτικής δεν είναι απαραίτητη, αλλά είναι καλοδεχούμενη!
Διάρκεια: 6 ώρες (2 μαθήματα των 3 ωρών)
Hμερομηνίες και ώρες διεξαγωγής:
Σάββατο 16/1 17:00-20:00
Κυριακή 17/1 17:00-20:00
Κόστος συμμετοχής: 50 euros
Χώρος: Μεταξουργείο Κ.Παλαιολόγου 29-31
Η Αίτηση συμμετοχής είναι απαραίτητη, θα την βρείτε πατώντας εδώ.
Περισσότερες πληροφορίες το έργο της Αφροδίτης Ψαρρά:
στο vimeo https://vimeo.com/129201501
activateyourparticipation@gmail.com
Κανείς δεν περίμενε πώς ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη μπορεί να είχε σχέση με έναν πίνακα του Bruegel του πρεσβύτερου, πώς αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να συνδεθούν με τον Γάλλο φιλόσοφο Marc Auge και όλοι αυτοί μαζί με τη σειρά τους θα μπορούσαν να συνδεθούν με τους χιλιάδες πρόσφυγες που καταφεύγουν στα νησιά του Αιγαίου.
Μια σύνθετη διάλεξη; Ή μήπως η δύναμη της τέχνης και μια καλλιτέχνις-ομιλήτρια;
Στην πρόσκληση της ομάδας να μιλήσει για μια τέχνη που θέλει τον άνθρωπο περισσότερο συμμετέχοντα στη δημιουργία ενός έργου τέχνης παρά θεατή η Γεωργία Κακούρου Χρόνη ξεκίνησε με την παραδοχή πως μια τέτοια σχέση προϋποθέτει το διάλογο. Και κάπως έτσι ξεκίνησε την αφήγησή της.
Η εποχή μας έχει κάποια χαρακτηριστικά που κάνουν αυτή τη σχέση κάπως πιο δύσκολη. Τη δυσκολία αυτή δημιουργεί ο χρόνος όπως τον βιώνουμε σήμερα, τον καιρό της παγκοσμιοποίησης. Χρησιμοποιώντας το έργο του Marc Auge έβαλε λόγια σε αυτό που καθένας βιώνει, έναν χρόνο που είναι πεπερασμένος-αποσπασματικός και την ίδια στιγμή άπειρος.
Ο χρόνος που άλλοτε κυοφορούσε την ελπίδα, το μέλλον υποσχόταν, στην εποχή μας έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Καθώς ο χρόνος έχει μετατραπεί σε συγχρονικότητα, όχι επικαιρότητα ο χώρος έχει και αυτός υποστεί μεταλλάξεις, με το δημόσιο χώρος να περιορίζεται στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ να ομογενοποιούν την πληροφορία και τις αισθητικές προτιμήσεις.
Πως θα στηθεί μια διαλεκτική σχέση και επομένως η παραγωγή-ανάδυση ενός έργου σε αυτές τις συνθήκες; Για να είναι κάποιος σύγχρονος έχει ανάγκη το παρελθόν και το μέλλον. Διερευνώντας τη σχέση του εαυτού με τον εαυτό, με τους άλλους και όλων αυτών με το χρόνο (παρελθόν, παρόν, μέλλον).
Η κ. Γεωργία προερχόμενη από την τέχνη του λόγου μας διάβασε «Το μοιρολόγι της φώκιας» του Α. Παπαδιαμάντη. Με τη φοβερή του γραφή ο συγγραφέας καταφέρνει σε μια σκηνή να παγώσει το χρόνο.
Σε αυτό το λογοτεχνικό παρόν οι λεπτομερείς περιγραφές του περιβάλλοντος έρχονται να δώσουν αξία στις καθημερινές συνήθειες των πρωταγωνιστών του ενώ παράλληλα κατορθώνουν να δείξουν την τραγική ειρωνεία της ζωής. Την ίδια στιγμή που αυτοί προσπαθούν κάποιος άλλος δικός τους δεν τα καταφέρνει «μια μικρά κόρη […] εγλίστρησε κι έπεσε, μπλουμ! Εις το κύμα. […] ο θόρυβος του αυλού έκανε να μην ακουσθή η κραυγή».
Κάπως έτσι στον ζωγραφικό πίνακα του Bruegel του πρεσβύτερου περιγράφονται τα διαφορετικά στιγμιότυπα. Ο Ίκαρος πέφτει στη θάλασσα ενώ ο αγρότης συνεχίζει να οργώνει τη γη του, ο βοσκός να φυλά τα πρόβατά του και στο λιμάνι να μπαινοβγαίνουν τα πλοία. Continue reading “Σημειώσεις- Παράδοση βιωμένη, ζωντανή και μεταβαλλόμενη “
Σημειώσεις από το σημαντικό #1 εργαστήρι φιλοσοφίας. Δεν μπορούν όλοι οι ομιλητές να μετατρέψουν το λόγο τους σε διάλογο. Ο Νίκος Προγούλης τα κατάφερε αριστοτεχνικά.
Η φιλοσοφία είναι ένας τρόπος να νοηματοδοτήσουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε και μέσα σε αυτόν, τον ίδιο τον άνθρωπο και την κοινωνία.
Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι νοηματοδότησης του κόσμου, όπως ο μύθος, η θεολογία και η επιστήμη.
Η φιλοσοφία διαφέρει από τον μύθο, κυρίως στα μέσα που χρησιμοποιεί.
Η αυστηρή εννοιακή γλώσσα και η λογική είναι εργαλεία της φιλοσοφίας, ενώ ο μύθος χρησιμοποιεί μια αναλογική – μεταφορική γλώσσα.
Παραλήπτης και συνεχιστής της μυθικής απεικόνισης του κόσμου είναι η τέχνη.
Η φιλοσοφία διαφέρει από τη θεολογία κυρίως στον τρόπο νομιμοποίησης των όσων λέει. Η θεολογία βασίζεται σε μια αποκαλυπτική γνώση, ενώ η φιλοσοφία χρησιμοποιεί έναν τρόπο σκέψης που μπορεί να τον ακολουθήσει ο καθένας.
Η φιλοσοφία διαφέρει από την επιστήμη κυρίως από τότε που επιστημονική μέθοδος στράφηκε στην ποσοτικοποίηση, την μαθηματικοποίηση και την πειραματική απόδειξη.
Έκτοτε, η φιλοσοφία είναι σε μια διαρκή θεματική υποχώρηση, καθώς πεδία που πριν εξέταζε η ίδια περνάνε σταδιακά στη «δικαιοδοσία» της επιστήμης.
Υπάρχουν ωστόσο κάποια πεδία στα οποία ο ρόλος της φιλοσοφίας παραμένει και σήμερα ισχυρός και αυτά είναι,
Η φιλοσοφία, στην δυτική εκδοχή της, γεννήθηκε στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο και γνώρισε μια δεύτερη μεγάλη ανάπτυξη στα Ευρωπαϊκά αστικά μορφώματα των νεώτερων χρόνων.
Φαίνεται ότι υπάρχει μια σχέση της φιλοσοφίας με τη δημοκρατία, αν ως δημοκρατία, σε αυτή την περίπτωση, εννοήσουμε τις συνθήκες εκείνες που αφήνουν ελεύθερο πεδίο στην εκδίπλωση της πολιτικής. Όπου αυτό το πεδίο δεν υπήρξε, για παράδειγμα στις μεγάλες αυτοκρατορίες ή απολυταρχίες, εκεί γεννήθηκε θεολογία, όχι φιλοσοφία.
Φαίνεται ότι υπάρχει μια αναλογία δομής ανάμεσα στη θεολογία και την απολυταρχία αφενός, τη φιλοσοφία και τη δημοκρατία αφετέρου:
Στην πρώτη περίπτωση τόσο η εξουσία όσο και η αλήθεια είναι υπερβατικά, δεν έχουν για αυτά λόγο οι πολίτες.
Στη δεύτερη περίπτωση η μεν εξουσία πηγάζει από το πολιτικό σώμα η δε «αλήθεια» για να γίνει αποδεκτή από πρέπει αναγκαστικά να βασιστεί σε επιχειρήματα.
Θεωρούμε ότι η φιλοσοφία σήμερα έχει αρκετά να προσφέρει σε όποιον την προσεγγίσει και φιλοδοξούμε ότι ο ρόλος αυτής της πρώτης συνάντησης ήταν εισαγωγικός για επόμενες συναντήσεις που θα ακολουθήσουν.
Σε ευχαριστούμε πολύ Νίκο,
περιμένουμε την επόμενη συνάντηση!
Παιδαγωγικές προσεγγίσεις και η εμπειρία από το εργαστήρι της Στέλλας
«Το κουκλοθέατρο όπως και το θέατρο σκιών προσφέρει στα παιδιά ερεθίσματα, που τα εμπλουτίζουν ψυχοσυναισθηματικά και νοητικά. Η κούκλα, το παραμύθι και οι λειτουργίες του θεάτρου συντελούν ώστε το παιδί να βιώνει το φανταστικό, το συμβολικό και το πραγματικό. […] Σύμφωνα με το Vico (Ιταλό φιλόσοφο), ο άνθρωπος για να φτάσει στον ορθολογισμό, δεν έχει παρά να περάσει απ’ το μύθο. Τα παιδιά έχουν την ευκαιρία, μέσω του κουκλοθέατρου, να πειραματιστούν [σε πολλαπλά επίπεδα]
Η κατασκευή της κούκλας: Η κατασκευή της κούκλας και των φιγούρων για το θέατρο σκιών αναπτύσσει τις λεπτές κινήσεις. Συντονίζει την κινητικότητα. Ταυτόχρονα ενισχύει την έφεση για εξερεύνηση του περιβάλλοντος και πειραματισμό με τα διάφορα υλικά. Ευαισθητοποιεί κι εξελίσσει την αισθαντικότητα. Αναπτύσσει τις συνθετικές ικανότητες. Και τέλος, προσφέρει απόλαυση και διασκέδαση στα παιδιά![1]»
Ας αφήσουμε τη Στέλλα, τη νηπιαγωγό μας, να μας μιλήσει για την επιλογή των υλικών, τις τεχνικές της, τη διαδικασία, την εμψύχωση της κούκλας και την παρουσίαση του παραμυθιού:
«Επέλεξα τη συγκεκριμένη κατασκευή για να χρησιμοποιήσουμε ανακυκλώσιμα υλικά. Η εμψύχωση της κούκλας είναι ένα ζωντάνεμα, δίνουμε ζωή σ’ ένα άψυχο πράγμα, όπως δώσαμε αξία και ζωή σε σκουπίδια.»
«Χρησιμοποιήσαμε τεχνικές θεατρικού παιχνιδιού για να βρούμε το ρυθμό και να συντονιστούμε μεταξύ μας. Χρησιμοποιήσαμε μουσική για να δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα και να πάρουμε κοινό ρυθμό.»
«Έχοντας στο μυαλό μου την έννοια της ενότητας, επέλεξα το παραμύθι «πετρόσουπα». Το εργαστήρι ξεκίνησε με «τρένο» που φτιάξαμε με τα σώματά μας για να ανιχνεύσουμε το χώρο. Εκεί μέσα αναζητήσαμε τον κοινό μας ρυθμό.»
«Συνεχίσαμε με αφήγηση και μιλήσαμε για την έλλειψη τροφίμων στο χωριό της ιστορίας μας και ζωγραφίσαμε και κόψαμε λαχανικά, που τα κολλήσαμε στα ξυλάκια. Πήγαμε πίσω από τη «σκηνή» μας και παρουσιάσαμε τα λαχανικά.»
«Μετά, συναντήσαμε τους πρώτους ρόλους της ιστορίας, που περπατάνε προς το χωριό. Αρχικά αναπαραστήσαμε με τα σώματά μας την πορεία προς το χωριό κι έπειτα περάσαμε στην κατασκευή της δαχτυλόκουκλας.»
«Όταν όλα τα παιδιά ετοίμασαν τις κούκλες τους πήγαμε στη «σκηνή» και συνεχίσαμε την αφήγηση μαζί με τις κούκλες.»
«Τελειώσαμε παρουσιάζοντας όλη την ιστορία με τις κούκλες μας.»
Για να δούμε και το παραμύθι, την ιστορία που εκτυλίσσεται στην Κίνα:
«Κάποτε υπήρχε ένα χωριό κοντά στη θάλασσα. Ήταν ένα χωριό όπως όλα τα χωριά. Οι κάτοικοι ζούσαν ούτε πολύ ευτυχισμένοι ούτε και δυστυχισμένοι. Κάποτε ήρθαν στο χωριό ληστές και κλέψανε τα πάντα. Ό,τι δεν μπορούσαν να πάρουν, του έβαλαν φωτιά. Οι κάτοικοι, μετά από πολύ κόπο, κατάφεραν να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους, αλλά ζούσαν μες στην ανέχεια. Εν τω μεταξύ, στο λόφο, πάνω από το χωριό τρεις άντρες συζητούσαν… Οι τρεις καλόγεροι κατευθύνθηκαν προς το χωριό για να βρουν την απάντηση σ’ αυτό που συζητούσαν. Χτύπησαν κάποιες πόρτες του χωριού, αλλά κανείς δεν απάντησε…
όλοι οι κάτοικοι είχαν μαζευτεί μπροστά στα παράθυρά τους κι άκουγαν ό,τι γινόταν στο δρόμο. «Ας φτιάξουμε μια πετρόσουπα!», είπε ο ένας. Φέρανε ένα μεγάλο τσουκάλι και ρίξανε μέσα μερικές πέτρες και νερό. Ανάψανε τη φωτιά κι άρχισαν να ανακατεύουν. Κάποια στιγμή είπε ο ένας: «Μμμμ, μυρίζει πολύ ωραία! Να χαμε και λίγο αλατοπίπερο»! Αμέσως πετάχτηκε κάποιος απ’ το σπίτι του κρατώντας το αλατοπίπερο. Πλησίασε και το έριξε στο τσουκάλι…Σχεδόν όλο το
χωριό μαζεύτηκε κοντά στο τσουκάλι και περίμενε με αγωνία την πετρόσουπα. Μετά από πολύ καιρό ξανάβλεπε ο ένας τον άλλο. Μετά
από πολύ καιρό ξαναμιλούσαν μεταξύ τους. Φέρνουν όλοι τα πιάτα και τα κουτάλια τους και σερβίρονται. Ήταν η ωραιότερη σούπα που είχαν φάει!» (Στο ενδιάμεσο τραγούδησαν διάφορα τραγούδια με νόημα.)
Υλικά:
για δαχτυλόκουκλα: χαρτοταινία, εφημερίδες, κόλλα στικ, χαρτόνι, γκοφρέ χαρτί για φιγούρες λαχανικών: ξυλάκια για σουβλάκια, άσπρο χαρτόνι κάνσον και μαρκαδόροι, συρραπτικό, ψαλίδια.
Εγώ, η συγγραφέας αυτού του ποστ, αναρωτιέμαι: Κινητό, υπολογιστή ή κουκλοθέατρο θα διάλεγε ένα παιδί σήμερα; Πότε ήταν η τελευταία φορά, αν υπήρξε, που παίξατε κουκλοθέατρο;
Ευχαριστούμε πολύ Στέλλα.
Θέλουμε και άλλο.
[1] http://posixirok.blogspot.gr/search/label/%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%99%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%93%CE%99%CE%9A%CE%97%20%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%A3%CE%A7%CE%9F%CE%9B%CE%97%CE%A3%CE%97
Το “Επιστροφή Αναδρομή Διαδρομή” με τη Βίκυ Παναγιωτοπούλου ήταν θα λέγαμε ένα εργαστήρι έκπληξη.
Οι παρατηρήσεις που προέκυψαν από την παράθεση παλιών και νέων εικόνων δεν ήταν αυτές που έχουμε συνηθίσει.
Για να δούμε λοιπόν την εξέλιξη της πόλης και πώς στεκόμαστε απέναντί της, περιηγηθήκαμε σε κεντρικούς δρόμους της και με οδηγό το φωτογραφικό αρχείο του Γ. Γιαξόγλου τραβήξαμε φωτογραφίες στα ίδια σημεία με αυτά των παλιών φωτογραφιών.
Τα δίπτυχα μεταξύ παλιών και καινούργιων εικόνων έδειξαν πως η σύγχρονη πόλη είναι πολύ πιο ζωντανή από την παλιά.
Η Βίκυ Παναγιωτοπούλου τόνισε ότι η εξέλιξη της πόλης είναι κάτι φυσικό, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει η μεταμόρφωσή της, που ωστόσο, έγινε για να καλύψει κάποιες ανάγκες.
Η πόλη είναι ένας “ζωντανός” οργανισμός και εμείς, που είμαστε τα “κύτταρά” της, της δίνουμε ζωή και διαμορφώνουμε την εικόνα της.
Η πόλη δεν έχει αλλάξει τόσο όσο νομίζουμε, εμείς έχουμε αλλάξει και προσπαθούμε να βρούμε τη θέση μας στο χώρο και στο χρόνο, ξεχνώντας ότι η θέση μας είναι στο παρόν, στο τώρα.
Σημείωσε ότι την ενδιαφέρει πολύ ο χώρος, το τοπίο της πόλης και η εμπλοκή του καθενός σε αυτό, δηλαδή τι σημαίνει, τι αναμνήσεις και τι συναισθήματα εγείρει στον καθένα η πόλη και τα επιμέρους στοιχεία της. Είπε ότι την εντυπωσίασε η πόλη της Σπάρτης. Της είπαμε ότι αν είχε διατηρήσει κάποια νεοκλασικά και άλλα σημαντικά κτίρια θα ήταν καλύτερη και μας απάντησε πως
“αν κάτι δεν μας αρέσει, μπορούμε να το αλλάξουμε”.
Σε ευχαριστούμε πολύ Βίκυ!
εις το επανιδείν.
